Opis

1. Zmiana struktury lub funkcji organizmu zwiększająca szanse przeżycia.
2. Przystosowanie się jednostki do życia w nowych warunkach, lub zewnętrznego stresu.
3. Przyzwyczajanie się wzroku do widzenia w ciemności.

Wybrane nagrody

• ► GRAND PRIX, NAJLEPSZE ZDJĘCIA
  Łodzią po Wiśle (Polska)
• ► NAJLEPSZY FILM KRÓTKOMETRAŻOWY
  Tirana Int. Film Festival (Albania)
• ► NAJLEPSZY FILM KRÓTKOMETRAŻOWY
  Int. Film Festival Bratislava (Słowacja)

Recenzje

ELEONORA DEGRASSI (KRYTYK FILMOWY)
DRAMAT ŻYCIA „PO”
Stadium larwalne, w którym organizm się w sobie kuli, czuje smak bólu, uświadamia sobie ciężar zmiany; potem nadchodzi moment, kiedy jednostka zrzuca z siebie tę powłokę i otwiera oczy. W pierwszym momencie to widziane na nowo światło będzie nie do zniesienia, ale jest konieczne, by zacząć znowu oddychać. Trzeba odnaleźć się w nowej sytuacji, żeby pokonać śmierć, ale nie zawsze jest to możliwe jak w Adaptacji Bartosza Kruhlika, filmu konkursowego na Cervignano Film Festival. Nie istnieje pogodzenie się ze stratą, wręcz przeciwnie, rany nieustannie się otwiera, by przeżywać wieczny dramat. Od pierwszych chwil pojawia się poczucie braku, tęsknoty, niewytłumaczalnej, ale ostrej i rozszarpującej, jak tego, który tracąc jeden z członków, odczuwa to fizycznie, świadomy „szkody”, ale również doświadcza wewnętrznie bolesnej straty. O tym właśnie opowiada Adaptacja, ale sam tytuł działa na zasadzie kontrastu: zaadaptowanie się tej rodziny do nowej sytuacji nigdy nie nastąpi. Film krótkometrażowy polskiego reżysera śledzi przeszywającą oraz nieznośną udrękę dwojga rodziców i brata pozbawionych więzi. Na początku znajdujemy się w ascetycznej pustce, tak niepodatnej na przyjęcie jakiejkolwiek rzeczy, w której to poruszają się trzy ciała. To żałoba tak je okaleczyła, iż stały się paradoksalnie nieprzeniknione. Następnie napięcie rośnie i jak komórki rakowe jedne infekują kolejne w nieuchronnym procesie, zderzenia są tak brutalne, że rozrywają ciała, ranią duszę, nieustannie przywołując ten przeklęty dzień. Tych troje rozerwanych na strzępy krąży bez celu, cierpiąc jeszcze silniej, zadając sobie wzajemnie ból, mówiąc sobie coraz straszniejsze rzeczy, jakby ich losem było oczyszczanie się aż do ostatniej sceny. Na tę rodzinę spadła narzuta ciemności i kary. Dla tej rodziny intymność, miłość, wsparcie są obce: mocna jest scena, w której ojciec, by skłonić syna do przypomnienia sobie dynamiki wypadków, symuluje szaleńczą jazdę wprost na ścianę, albo ta, w której ocalały chłopak wyrzuca rodzicom, iż zawsze woleli jego brata. Adaptacja to zapis wiecznej pieśni śmierci, której sługami są gniew i poczucie winy: gniew rodziców, którzy nie mogą pogodzić się zarówno ze stratą syna, ale z załamaniem się drugiego (okropny jest moment, gdy ten, który przeżył, udaje, że nazywa się jak zmarły brat – zwierzę w klatce zbudowanej z wyrzutów i winy) i winą brata, który nie może znieść tego, że przeżył. Stąpając po ziemi, Bartosz Kruhlik zabiera publiczność do tunelu, z którego wyjścia nie widać, sprawiając, że to, co ludzkie i rzeczywiste, staje się konceptem należącym do biologii, psychologii, co odnotowuje z siłą ekspresyjną, oschłą i tragiczną.

♦

JURY / RIVER FILM FESTIVAL
Adaptacja została nagrodzona za wielopłaszczyznowy i bardzo filmowy sposób opowiadania historii, poprzez umiejętne połączenie reżyserii, scenariusza, zdjęć i ścieżki dźwiękowej. Film z niezwykłą subtelnością opowiada o rodzinnej tragedii i wykracza daleko poza sam incydent, starając się zrozumieć bohaterów którzy muszą żyć dalej.